مدتی از حضور ما در ونزوعلا میگذرد.به حمدالله با وجود نگرانی های زیادی که زنم و خواهرم و شوهرش داشتند تا کنون به مورد ناامنی و سرقت بر نخوردیم.تا قبل از سفرمان همیشه نگران این موضوع بودند.گرچه من برایشان گفته بودم که در حدود چهارسال زندگی من در ونزوئلا مشکلی نداشتم اما با توجه به مطالب زیادی که خوانده بودند باور این موضوع برایشان سخت مینمود.به خاطر میاورم که شوهرخواهرم در مدتی که من اینجا کار میکردم و او ایران بود همیشه به من میگفت که سوغات از ونزوعلا برایمان اسلحه بیاور.گرچه اکنون چیزی از آن دوران و زخم زبانها نمیگوید.اما هر از گاهی خاطره خفت شدن با چاقو و دزدیده شدن موبایل زنم را بازگو میکند و میگوید کاش زودتر آمده بودیم و تا الان شرکتمان به بهره برداری رسیده بود.البته ما فکر نمیکنیم که ونزوئلا مدینه فاضله باشد و ما در نهایت امنیت به سر میبریم.بسیار مراقب هستیم تا اخر شب جای مشکوک یا خطرناک نرویم.اما چیزی که در کل تا کنون احساس کردیم امنیت و ارامش بسیار بیشتر از تهران است.البته هیج جای دنیا امنیت مطلق وجود ندارد.چه بسیار اخبار قتل هایی در مدارس امریکا یا استرالیا میشنویم.حمله افراد با اسلحه یا بی اسلحه به مهاجران در اروپا و قتل های بی سر و صدا در روسیه یا شرق اسیا.هوای شهر نیز مثل بیشتر شهرهای دنیا قابل قیاس با تهران نیست.اسمانی که در تهران شباهنگام به علت الودگی هوا تنها با چند ستاره انگشت شمار مزین بود در تمام شهرهای ونزوعلا پر از ستاره های ریز و درشت میباشد.در دبی نیز در جاده های دور از شهر که آلودگی نوری کمتر بود آسمان شب به زیبایی شبهای ونزوئلا بود.اما با هوایی به شدت شرجی و گرم و البته نه به تمیزی ونزوئلا.در بین شهرهای ونزوئلا کاراکاس به نسبت باقی شهرها هوای الوده تری دارد که البته آن هم با هوای شهرهایی مانند تهران و اصفهان و تبریز و دیگر شهرهای وبلاگ ایران قابل قیاس نیست.
ادامه دارد
مراحل ثبت شرکت ما شروع شده است.اسم شرکت را انتخاب کردیم و به وکیل اقامت دادیم.پروسه ثبت شرکت در ونزوئلا به شدت زمان گیر است.البته من قبلا سابقه ثبت شرکت در ایران را نداشته ام تا با اینجا مقایسه کنم.سرمایه اولیه شرکت را 3000000 بولیوار قرار دادیم و قرار است در طی دو سال این مبلغ را دوبرابر کنیم. ادامه مطلب ...
امروز پس از گذشت مدتی از اقامتمان در ونزوئلا وکیلمان برای گرفتن کد اقتصادی اقدام کرد.در اولین مرحله من و شوهرخواهرم با یکی از وکیلهایمان به اداره سنیات رفتیم تا مراحل اولیه گرفتن کد اقتصادی را طی کنیم.فردا نیز خانمها خواهند رفت.کد اقتصادی یکی از مهمترین چیزها برای شروع زندگی و کار و اقامت ونزوئلا هست.بدون آن امکان خرید زیاد و افتتاح حساب و ثبت شرکت و خیلی چیزهای دیگر نیست.در نبود این کد خانم ها هم برای خرید مجبور هستند کم کم خرید کنند.الان که بعد از مدتی به مهاجرتمان فکر میکنم بسیار خوشحالم که گروهی و خانوادگی مهاجرت کردیم.چرا که همسرم تنها نیست و خواهرم همینطور.من و شوهرخواهرم هم پشت گرمی و سرمایه مالی بیشتری برای شروع کار داریم.در دوره های قبلی سفرم من همیشه به عنوان یک مهندس که قرار است حقوق بگیرد و نگرانی کار و منزل نداشتم به ونزوئلا میامدم.اما اینبار قضیه بسیار متفاوتتر از قبل است.خودمان هستیم و خودمان.خودمان باید گلیممان را از آب بیرون بکشیم.دیروز در اینترنت یک دفتر کار در مرکز شهر بارکسیموتو پیدا کردم که قرار است فردا با مترجممان و شوهرخواهرم برای دیدن آن و صحبت با صاحبش برویم.دفتری بزرگ است و برای اجاره به پول الان حدودا ماهی 350 دلار اجاره اش است.فراموش کرده بودم که بگویم دلار هم به نسبت چند سال پیش گرانتر شده که زندگی را برای کسانی که دلار دارند ارزانتر میکند.
ادامه دارد
وارد فرودگاه کاراکاس شدیم.اینبار احساس من بسیار متفاوت از ورودم در دفعه های قبل بود.بارهای قبل حس مسافری را داشتم که مدتی کوتاه خواهد ماند و بعد خواهد رفت و اینبار حس کسی که پای به خانه واقعی خودش گذاشته. ادامه مطلب ...
مدتی است که پس از چند سال دوری دوباره به ونزوئلا برگشتم.در این مدتی که اینجا هستم و تقریبا به جز کلاس زبان کار خاصی ندارم خاطرات اینجا و همینطور خاطرات مدتی که در میان سفر قبلی به ونزوئلا و سفر فعلی در ایران زندگی میکردم را اینجا مینویسم و دلایلی که با خانواده ام از ایران خارج شدم و دلایلی که به ونزوئلا مهاجرت کردیم. وبلاگ قبلی من در یک سایت دیگر حذف شد و نوشته های قبلی را نیز کم کم همینجا منتشر میکنم.