بالاخره این هفته شرکتمان ثبت شد و قانونا اجازه فعالیت اقتصادی در ونزوئلا به ما داده شد.از چند هفته قبل سرگرم خرید وسایل و مبلمان برای دفتر بودیم و همه با کمک هم دفتر را طراحی کرده بودیم و آماده بود.فقط منتظر مجوز نهایی بودیم تا بتوانیم فعالیت و تبلیغات را آغاز کنیم.
روابط از مدتی قبل با تولیدکنندگان و وارد کننده گان و عمده فروشان قطعات آسانسور توسط شوهر خواهرم ایجاد شده است و از این هفته وارد رقابت با دیگر شرکت‌ها برای کسب مشتری بیشتر شده ایم.در همین هفته یکی از عمده فروشان عرب یک ساختمان نوساز که به یک پیمانکار برای آسانسور هایش نیاز داشت به ما معرفی کرد که من برای توضیحات به آن ساختمان رفتم و خوشبختانه توانستم طی چند روز و با ارائه قیمتی مناسب قرارداد را ببندم.البته هزینه ای که برای هر آسانسور میگیریم بسیار ناچیز است اما با توجه به اینکه این ساختمان و آسانسور نو و امریکایی هست تا مدت زیادی احتمالا قطعه نیاز نخواهد داشت و فقط سرویس های دوره ای باید بکنیم.اما در کل کار خدمات آسانسور بر اساس تعداد زیاد مشتری استوار است و می‌بایست نسبت به جمع آوری تعداد زیاد مشتری احتمام زیادی بورزیم. هزینه زندگی ما در ونزوئلا برای هر نفر حدودا 2 دلار برای خورد و خوراک و رفت امد میباشد که به یاد میآورم در سالها آخر ایران هر ماه به قیمت دلار آن زمان خانواده دو نفره ما حدود 400 دلار هزینه داشت که البته اجاره خانه هم نمیدادیم و خانه خودمان بود.اینجا ماهیانه 320 دلار هم اجاره خانه میدهیم که در کل ماهیانه 440 یا 450 دلار هزینه ثابت داریم برای دو نفرمان.یعنی هزینه اجاره خانه و خورد و خوراک و لباس و همه چیزمان کمی بیشتر از فقط خورد و خوراک در ایران است.در مدت چند ماهی که ا